Sławkowski Szczyt Opis Szlaku
Trasa: Stary Smokovec – Maksymilianka – Królewski Nos – Sławkowski Szczyt. Czas: 9h 24 min, Dystans: 14,4 km, Przewyższenie: 1477 m
– Pamiętajcie o ubezpieczeniu
– Szlak w okresie zimowym jest zamykany
– Sławkowski Szczyt jest technicznie prosty, brak tutaj sztucznych ułatwień
Sławkowski Szczyt ulokowany dosłownie na rogatkach Starego Smokowca, jest to trzynasty i zarazem przedostatni szczyt w Wielkiej Koronie Tatr. Jego wysokość to 2452 metry. Jest to też jeden z najwyżej poprowadzonych turystycznych szlaków na Słowacji. Wyżej zaprowadzą Was jedynie znakowane drogi na Rysy oraz Krywań. Żmudne i dość długie podejście sprawia, że nie jest on ulubionym celem wycieczek. Ale o trudach spaceru szybko zapomnicie, gdy tylko dotrzecie na jego wierzchołek! Taka panorama to istna petarda! Zapraszamy na szlak ku
A teraz, żeby zachęcić Was do spaceru – ciekawostka, bo warto wspomnieć, że Sławkowski Szczyt swego czasu został namaszczony do bycia tym najwyższym – Królem tatrzańskiego świata. Według pewnej teorii, w sierpniu roku 1662, okolicę nawiedziły długotrwałe opady, a następnie trzęsienie ziemi. Taka mieszanka doprowadziła do potężnego obrywu, który uszczuplił wierzchołek o niebagatelne 300 metrów, deklasując i spychając go aż na trzynaste miejsce w tatrzańskiej hierarchii. Badania i ekspertyzy naukowe nie dają wiary, pomimo że rumowisko skalne na stokach góry mogłoby potwierdzić tę tezę. Góra ta bardzo często funkcjonuje w zdrobnieniu i slangu, jako sympatyczny Sławek. Sami go tak zawsze nazywaliśmy i jakie było nasze zdziwienie, gdy okazało się, że nazwa nie odnosi się do żadnej tajemnej persony, tylko do wsi Wielki Sławków, do której niegdyś należały te tereny.
Sławkowski Szczyt Trudności
Na szlaku nie napotkacie żadnych łańcuchów, ani innych sztucznych ułatwień. Nie odnajdziecie też praktycznie żadnej ekspozycji, za wyjątkiem jednego niespecjalnie trudnego miejsca, widocznego na zdjęciu poniżej. Jest to prosta, długa może na 100 metrów. Gdy pogoda sprzyja, zapewne nawet nie zwrócicie na nią uwagi i przemkniecie pewnym krokiem. Pod szczytem natomiast czekać będzie na Was nieco piargów, które to więcej problemów sprawiają przy zejściu. Aha, mamy wrażenie, że czasówki na szczyt są mocno przeszacowane i powinno udać się Wam urwać co nieco na podejściu. I pamiętajcie o przewyższeniu, bo prawie 1500 metrów w pionie to dość spory wysiłek dla kolan. Szczególnie, że szlak bezpardonowo cały czas wiedzie ku górze i brakuje na nim miejsc na wytchnienie.
Dojazd oraz Parking
Jeżeli podróżujecie komunikacją publiczną, to najwygodniej będzie skorzystać z usług Firmy Strama. Autobusy tej firmy kursują na trasie Zakopane – Poprad, przez Stary Smokowiec. W sezonie warto rozważyć zakup biletów ze stosownym wyprzedzeniem. Gdy zabraknie biletów lub godziny odjazdów będą niekorzystne, można rozważyć podróż łączoną. Najpierw bus na Łysą Polanę (wszystkie busy jadące w stronę Morskiego Oka), granicę trzeba przejść pieszo i następnie słowackim autobusem dotrzeć do Starego Smokowca. Niestety, jak to było choćby w wakacje 2019, pierwszy autobus po słowackiej stronie odjeżdżał o godzinie 7:05, natomiast z oddalonej o 3 km od granicy Tatrzańskiej Jaworzyny o 5:05
– Strama – rozkład jazdy + bilety – tutaj
– Wyszkiwarka połączeń na Słowacji – tutaj
– Busy Zakopane – Morskie Oko – tutaj
Z kolei jeśli podróżujecie samochodem, to po przekroczeniu granicy, czy to w Jurgowie, czy na Łysej Polanie, będziecie potrzebowali około 40 min jazdy do Starego Smokowca. Auto możecie zostawić w okolicach Dworca CSAD lub Kolejki na Hrebienok. Za cały dzień postoju zapłacicie około 6 €. Jeśli rano nie będzie żadnego parkingowego, to zostaniecie poproszeni o uiszczenie opłaty po powrocie do samochodu.
Stary Smokowiec – Maksymilianka
Czas: 2h 17 min, Dystans: 3,7 km, Przewyższenie: 504 m
Szlak zaczyna się w okolicach dworca kolejowego w Starym Smokowcu. Uwaga, bo z tego miejsca wiedzie kilka innych dróg. Żółte znaczniki zawiodą Was w stronę Małej Wysokiej, zielona farba pokieruje w stronę słynnej Téryho chaty (a dalej choćby na Czerwoną Ławkę) oraz dzisiejszy, niebieski – na Sławka. Po opuszczeniu przystanku elektriczki, szlak przemyka nieopodal zabytkowego kościoła i opuszcza mieścinę, mając po swojej prawej stronie kolejkę na Hrebieniok. Część osób decyduje się wykorzystać ją do swoich niecnych planów i skrócić trasę. W wariancie góra/dół oszczędności sięgają nawet 1,5h plus 350 metrów podejścia w pionie. Minusem jest fakt, że kolejka relatywnie późno startuje (pierwszy kurs o 8:30) i kosztuje w zależności od dnia tygodnia od 7 € (kurs góra-dół). Bilety możecie zakupić tutaj. Jeżeli zdecydujecie się podjechać kolejką, to z niebieskim szlakiem połączy Was odcinek Tatrzańskiej Magistrali znakowany na czerwono (najpierw trzeba podejść nieco zielonym i skręcić w lewo, łącznie 30 min).
Wspomniane już niebieskie szlakówki z centrum Smokowca niezdarnie pną się przez ogołocone zbocza, które w zimową noc roku 2004 stały się niemymi świadkami wielkiej nawałnicy. Dudniący przez kilka godzin huragan powalił ogrom drzew, sprawiając, że dziś dojście w słowackie Tatry rzadko odbywa się lasem. Dotarcie niebieskim szlakiem do krzyżówki z Magistralą zajmuje nieco ponad 1,5h i trzeba przyznać, że szlak do tej pory jest niespecjalnie fantazyjny. Od łącznika czeka Was przeszywająca zboczę dłuuuuga, wspinająca się prosta, która relatywnie szybko wprowadzi Was w krainę kosodrzewiny. Aby tutaj następnie wyjść na imponujący punkt widokowy Maksymilianka! (40 min.)
Maksymilianka Zacny Punkt Widokowy
Znajduję się tutaj niespecjalnie duża platforma widokowa z metalową barierką. Jest ona ulokowana na krawędzi Sławkowskiego Grzbietu, który następnie opada 200 metrowym urwiskiem w stronę Doliny Zimnej Wody. Część osób decyduje się dotrzeć choćby tutaj, bo widoki są urokliwie pyszne. W tym miejscu umieszczono tablicę z opisem panoramy, ale i bez niej każdy bardzo szybko rozpozna choćby Łomnicę, której wierzchołek wieńczy budynek obserwatorium. Słowacy nazwali ten punkt widokowy Maksymilianką, na cześć Maximiliana Weisza. To on z początkiem zeszłego stulecia wytyczył szlak na Sławkowski Szczyt, za który z resztą w dużej mierze sam też wysupłał grosz. Punkt widokowy jest również jego autorstwa. I to do tego miejsca, zgodnie z informacją na tablicy, można legalnie dotrzeć zimą.
Maksymilianka –Królewski Nos
Czas: 2h 25 min, Dystans: 2,7 km, Przewyższenie: 708 m
Można rzec, że od galeryjki zaczyna się prawdziwe podejście. Szlak przyśpiesza i meandruje wśród kosodrzewiny, podążając cały czas wzdłuż południowej strony Sławkowskiego Grzbietu. Co kilka chwil podchodzi jednak ku grani i wtedy raczy nas szaleńczo pasjonującymi widokami w stronę Staroleśnej Doliny. Gdy się już napatrzymy, ścieżka spokojnie wraca na swoją południową stronę, by po chwili znów pognać ku grani. Na szlaku będą może dwa, trzy miejsca, gdzie trzeba wspomóc się dłońmi. Ale to nic skomplikowanego i bez ekspozycji. Tutaj, pomiędzy Maksymilianką a Królewskim Nosem, pojawi się ten „najtrudniejszy” fragment szlaku. To o tym fragmencie wspominaliśmy we wstępie, pisząc o trudnościach.
Zdjęcie, które powinno wystarczająco opisać trudność tego miejsca odnajdziecie na początku wpisu. Podsumowując, ścieżka jest naprawdę w miarę bezpieczna i jeżeli jest sucho, to nie ma sensu się nią stresować. Zgodnie ze szlakówkami, po blisko 2,5h nieustannej wspinaczki dotrzecie do „królewskiej zagrody”. Co prawda Królewski Nos jest mało wybitnym szczytem, ale dla nas jest alertem, że cel już blisko.
Królewski Nos – Sławkowski Szczyt
Czas: 46 min, Dystans: 0,7 km, Przewyższenie: 202 m
Gdy już złamiecie szlak w prawo, przemkniecie przez przełączkę, to wierzchołek Sławka będzie już dobrze widoczny. Tak to on, Sławkowski Szczyt, we własnej osobie. Do celu dzielą Was trzy kwadranse. Z jednej strony widoki zaczynają mocno przyśpieszać bicie serca, a z drugiej mało przyjemne piargowe zakosy potrafią zirytować. Szczęśliwie nie ma ich wiele. Gdy w ich miejsce pojawią się spore głazy, to śmiało można wypatrywać końca drogi, którą wieńczy metalowy krzyż. Na krzyżu odnajdziecie tablicę upamiętniająca pierwszych zdobywców.
Ze szczytu cudownie prezentuje się nieodległy Gerlach, Staroleśna, Jaworowe Szczyty, Lodowy, Durny, Łomnica oraz prawie wszystkie stawy w Staroleśnej Dolinie. Za plecami natomiast mamy płaską Kotlinę Popradzko Spiską, nad która górują Niżne Tatry. W naszej opinii największą wadą Sławkowskiego Szczytu nie jest mozolne i może niekiedy nużące podejście, a brak możliwości dalszej wędrówki. Niestety musimy wracać tą samą drogą. Ale pomyślcie sami, cóż to by był za szlak, gdyby granią można było pognać dalej, przez Staroleśny Szczyt, aż na Małą Wysoką i powrócić przez Wielicką Dolinę…
Sławkowski Szczyt Panorama ze Szczytu
Sławkowski Szczyt Informacje Praktyczne
– Przy dobrej pogodzie, brak na szlaku problematycznych miejsc
– Każda sprawnie fizycznie osoba powinna sobie poradzić
– Pamiętajcie tylko o dystansie oraz przewyższeniu (kondycja)
– Parking w Starym Smokowcu kosztuje 6€
– Rozkład jazdy Strama oraz CSAD
Obserwuj nas i bądź z nami na bieżąco!
Drogi Czytelniku,
Mamy nadzieję, że udało Ci się odnaleźć na blogu wszystkie niezbędne informacje i zaplanować swój urlop. Będziemy wdzięczni za skromny napiwek wrzucony do blogowej skarbonki lub wsparcie naszych działań poprzez zakupy w naszym małym górskim sklepie. Dziękujemy serdecznie i do zobaczenia na szlaku 🙂
6 komentarzy
W końcu będziemy musieli się wybrać na Sławkowski. Przebąkuję o tym od kilku już lat i zawsze odwlekam, niemniej w końcu będzie trzeba się zebrać :). Wasza relacja i zdjęcia kuszą!
jeśli mogę to poleciłbym poczekać z wycieczką do jesienie, morze mgieł robi tutaj niesamowite wrażenie 🙂
Z tą łatwością to bym nie przesadzał. Rzeczywiście nie ma na szlaku poważniejszych technicznych trudności, ale szlak jest bardzo wyczerpujący ze względu na to, że praktycznie nieustannie pnie się do góry, a potem praktycznie nieustannie w dół. Na odejściu jest tylko 21 metrów w dół, a w górę 1.430 m. W dół oczywiście odwrotnie. Takie ukształtowanie powoduje, że nie ma jak odpocząć od mozołów wędrówki najpierw pod górę, a potem z góry. Szlak jest też miejscami niewygodny, ze względu na mocno wrastającą w niego kosówkę.
Najgorsze natomiast jest takie sobie oznakowanie szlaku. Tzn. niby znaki są, ale doskonale widoczne tylko podczas podchodzenia. Tak je namalowano na kamieniach, że nie są widoczne podczas schodzenia i wiele osób gubi szlak podczas wędrówki po skałach. Co prawda nie ma tutaj ekspozycji i nie ma groźby upadku w przepaść, ale już lekki stres i ryzyko upadku i zjechania parę metrów jak najbardziej się pojawia. Trzeba uważać na ginące szlakówki.
Ogólnie muszę powiedzieć, że Sławek dał mi w kość. Gdyby nie te widoki szczytów tonących w chmurach a zwłaszcza genialny widok na Gerlacha, byłbym niezadowolony. Widoki w jakimś stopniu wynagrodziły trud wędrówki, ale wracać to tam na pewno nie będę.
To ile trwa wejście z zejściem?
zgodnie z mapą szlak ze Starego Smokowca na Sławkowski Szczyt w dwie strony zajmuje nieco ponad 9h
Kolejka jedzie o 7:30 copół godziny, jesteśmy na miejscu – potwierdzone info