Sip opis szlaku

Co ciekawe, od której strony nie wyruszycie, to czeka Was praktycznie dokładnie taka sama droga. Czasowo i podejściowo. Czyli 4 godziny przyjemnego marszu i ok. 830 m przewyższenia. Wybraliśmy wariant zachodni, z uwagi na większą ilość polan na postoje podczas podchodzenia. Od Stankovany jest w zasadzie tylko jedna, choć wyjątkowo pokaźnych rozmiarów– polana Zaškovské. I tyle, resztę podejścia trzeba przeorać lasem.

W naszej opcji, trasa zaczyna się od stacji „Kraľovany zastávka”. Za stacją, trzeba skręcić w lewo i szukać mostu. Znajduje się on ok. 100 m dalej, za serią czterech, może pięciu garaży, trochę niewidocznie w drzewach. Most nie jest długi, ma około 70 m, trochę na nim buja, ale nie jest źle. Po przekroczeniu rzeki, należy intuicyjnie skręcić w prawo i podążyć wzdłuż pola, a ścieżka pojawi się sama. Wydaje się nam, że znajdują się tutaj słowackie dacze, domki letniskowe, z których latem sielsko płynie muzyka oraz opuszczony duży pensjonat turystyczny. Wybite okna, opadający tynk, tworzą lekko przerażający klimat. Szczęśliwie, szlak szybko ucieka w las, ale nie na długo. Gdy opuścicie leśne ostępy, dwa kwadranse później, pamiętajcie, aby odwrócić się parokrotnie i spojrzeć na wyłaniającą się cudowną, krywańską część Małej Fatry. Można śmiało odszukać choćby kopulasty szczyt Stoha, czy skalisty Wielki Rozsutec. Gdy po kolejnych 10 minutach dotrzecie do uroczej, kwiecistej polany z paśnikiem, to nie warto tutaj zostawać na dłużej. Nie dlatego, że jest źle, tylko, że chwilę będzie po stokroć cudniej.

Zaraz za kolejnymi drzewami wkroczycie na piękną, pokaźną polanę. Wybornie prezentują się stąd południowe stoki Zadniego Sipa wraz z licznymi wapiennymi wychodniami, jak również sama polana z pozostałościami miejscowości Podšíp, estetycznie przemawia do naszej wyobraźni. Można tutaj przysiąść, odpocząć pośród kilku starych, drewnianych góralskich szałasów. Są w dobrym stanie, zamknięte, widać, że ktoś się nimi opiekuje. Jest też woda źródlana (wypatrujcie tabliczki, zaraz za szlakowskazem).

Za zabudowaniami szlak niewinnie ucieka w las, po skosie, lekko wspinając się, omijając wzgórze. Jednak to tylko pozory. Ponieważ zaraz za rogiem,, czeka na Was najtrudniejsze podejście. Prawie pół godzinna wspinaczka na grzbiet, gdzie łydki płoną, a stopy protestują. Gdy dotrzecie na górę, odnajdziecie kilka punktów widokowych, na które prowadzą nieoznaczone ścieżki. Prawdę powiedziawszy, nie zachwycają one tak bardzo, jak widoki z Zadniego Sip’a. Szczyt rozpoznacie po dużym krzyżu oraz przyjemnej panoramie na Stankovany, w akompaniamencie z Wielką Fatrą oraz Niżnymi Tatrami. Pierwszy krzyż pojawił się w tym miejscu podobno już za czasów św. Cyryla i Metodego. Obecny jest za to dość pokaźnych rozmiarów i posiada odgramiacz 😊

Pomiędzy Zadnim, a właściwym szczytem jest około 20 minut drogi. Mniej więcej w połowie, pojawi się najciekawszy fragment trasy. Trzeba przecisnąć się przez wapienną bramę. W zasadzie bardziej przesmyk, niż bramę, gdzie z dużymi plecakami nie daliśmy rady. Musieliśmy je zdjąć. Po świętach zapewne nie mielibyśmy szans i utknęlibyśmy tutaj do wiosny 😊 Zaraz za bramą, ścieżka wiedzie prosto, jednak jeśli zrobicie kilka kroków do góry na lewo, wówczas możecie ponownie ujrzeć małofatrzańskie pejzaże.

Szczyt

Niegdyś ze szczytu Sipu roztaczała się piękna panorama 360 stopni. Jednak dziś, las zachłannie pochłania wierzchołek, pozostawiając praktycznie wolną jedynie południową część zbocza. Tak naprawdę jest to trochę dziwny szczyt. Taki minimalistyczny. Udało się na nim wcisnąć jedną niewielką ławeczkę i w zasadzie to wszystko. Nie wiemy jak z legalnością, ale komfortowo można ustawić tutaj raptem jeden namiot. Reszta terenu to spadki w każdą stronę.  Szlak przecina szczyt od zachodu na wschód. Jeśli obierzecie azymut południowy, w kierunku Stankovany, podążając za wyraźną ścieżką, otworzy Wam się widok na Tatry, a również i  Chocz będzie lepiej się prezentował, a nawet pojawi się widok krzyża na sąsiednim wierzchołku. Wszystko kwestia kilku minut, a przy dobrej pogodzi widok jest zaiste imponujący. Tylko powrót będzie znów mocno pod górę. Warto przysiąść na ławeczce na dłużej. Bo więcej widoków już nie będzie. Po lewej stronie widoczna jest spora wychodnia wapienia, ale nie warto tam iść, choć kusi. Ani tam widokowo, a i spaść można.

Sip praktycznie

• Wybierz się tutaj czym prędzej bo jest cudnie 🙂
• Czeka Was 4h marszu
• Pociągi łączące oba krańce żółtego szlaku kursują dość rzadko
• Ich rozkład możecie sprawdzić na poniższej stronie
• Wykupcie ubezpieczanie w słowackie góry
• nasz wyjazd połączyliśmy wraz ze zwiedzaniem Zamku Orawskiego (~ok 2h)

Udanego górskiego wędrowania! Justii i Krystek 🙂