Gniazdo Ducha Gór w Karkonoszach
– Słonecznik znajduj się na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego
– możemy wejść tutaj z psem (żółty oraz czerwony szlak)
– zielony szlak jest zamykany w okresie wiosennym
Słonecznik to tajemniczy samotnik. Zbudowany z granitu wyrasta dumnie pośród wiecznie zielonej kosodrzewiny na karkonoskim grzbiecie. Od wieków zarządzał rytmem dnia w okolicznych wsiach wieszcząc południe. Jednakże miejsca należało się wystrzegać, ponieważ krążyły plotki, że to tu mieszkał Duch Gór. Natomiast dziś Słonecznik uznawany jest za obowiązkowy punkt programu podczas karkonoskiego urlopu. Trasa z Karpacza, mimo, że miejscami męcząca i stroma, to daje wielką przyjemność i radość wędrowania przez piękne zakamarki Karkonoskiego Parku Narodowego.
Skąd wzięła się nazwa Słonecznik?
Słonecznik przez wieki zyskał kilka określeń. Na początku trzeba przyznać, że jest to jedna z najbardziej charakterystycznych karkonoskich skał, a do tego jest doskonale widoczna z dołu. Korzystali z tego skwapliwie tutejsi mieszkańcy miejscowości Pogórza Karkonoskiego (Podgórzyna, Przesieki i Borowic), którzy w dawnych czasach nie posiadali innego czasomierza poza sunącym po firmamencie Słońcem. Gdy pojawiało się ono nad Słonecznikiem, wówczas można było orzec, że właśnie wybiło południe. Stąd też jego dawna niemiecka nazwa Mittagstein, czyli Kamień południa (południowy). Czesi natomiast nazywają go Kamieniami Południowymi.
Niektórzy doszukiwali się tutaj również siedziby samego Liczyrzepy, władcy całych Karkonoszy. Dlatego Słonecznik bywał określany Gniazdem Ducha Gór. Natomiast z okazji 80-tych urodzin noblisty Gerharta Hauptmanna, mieszkańca pobliskiego Jagniątkowa, niemiecka organizacja turystyczna Riesengebirgsverein, przerejestrowała w 1942 roku Słonecznik na „Głaz Gerharta Hauptmanna” (Gerhart-Hauptmann-Stein). Natomiast po drugiej wojnie światowej zyskał on na krótko miano „Głazu Tetmajera”. Jednak nazwa się nie przyjęła i skała wróciła do swojej tradycyjnej nazwy.
Najłatwiejsza trasa z Karpacza na Słonecznik w Karkonoszach
Trzeba przyznać, że Słonecznik usadowił się wybornie: na głównej grani Karkonoszy, na zboczach Smogorni, mając za sąsiada Kocioł Wielkiego Stawu. Położony jest przy znaczonej na czerwono Drodze Przyjaźni Polsko-Czeskiej, czyli przy Głównym Szlaku Sudeckim, pomiędzy Równią pod Śnieżką a Przełęczą Karkonoską. Spójrzmy teraz na mapę, aby wybrać tę najpiękniejszą trasę na Słonecznik.
Najłatwiej dotrzeć pod Słonecznik wyjeżdżając wyciągiem krzesełkowym na Kopę i następnie korzystając z mieszanki czarnego i czerwonego szlaku. Półtoragodzinna wędrówka skrajem Kotła Małego oraz Wielkiego Stawu będzie z pewnością niezmiernie czarująca. Jednak przybywając w Karkonosze warto trochę zmęczyć się na szlaku, dlatego proponujemy nieco inny wariant. Mimo, że miejscami będzie mocno pod górkę, to naszym zdaniem trasa żółtym szlakiem z Karpacza pod Słonecznik powinna być strzałem w przysłowiową dziesiątkę. Pozwoli nam ona dodatkowo odwiedzić nordycką Świątynię Wang oraz przemknąć wśród słynnych Pielgrzymów. W zależności od kondycji, żółty szlak z Karpacza pod Słonecznik zajmie nam około 2 godzin.
Najpiękniejszy szlak pod Słonecznik
Zacznijmy zatem nasza wędrówkę na symbolicznym skrzyżowaniu ulic Karkonoskiej oraz Na Śnieżkę w Karpaczu. Po kilku krokach dotrzemy do pięknej i wyjątkowej świątyni Wang, która powstała z bali, bez użycia gwoździ, na dalekiej północy, na przełomie XII i XIII wieku. Jest to jeden z najstarszych drewnianych kościołów w Polsce. Jeśli tylko bramy na teren świątyni są otwarte, to zdecydowanie warto wstąpić. O tym, jak to się stało, że świątynia Wang trafiła w Karkonosze, opowiadamy w naszym osobnym artykule, który poleca się do przeczytania. Teraz opłaćmy bilety wstępu do Karkonoskiego Parku Narodowego i pognajmy dalej w góry.
Spacerujemy razem z niebieskimi oraz żółtymi znacznikami. Co prawda, rozdzielają się one na chwilę, jednak po około 50 minutach oba szlaki docierają do położonej w widłach potoków Pląsawy, Polany Bronka Czecha. Niegdyś znajdowało się tutaj schronisko im. Bronka Czecha, jednak spłonęło w grudniowy dzień 1966 roku. Obecnie znajdują się tutaj stoły oraz ławki, a miejsce będzie idealne na drugie śniadanie.
Mapa podpowiada, że pod Słonecznik najszybciej dotrzemy korzystając z zielonego szlaku. Jednak warto mieć świadomość, że jest to trasa zamykana w okresie wiosennym z uwagi na ochronę płochliwych cietrzewi, które źle znoszą towarzystwo człowieka. Natomiast nasz żółty szlak odbija z Polany w prawo, przemyka nieopodal granitowej grupy skał zwanych Kocim Zamkiem (nie można do nich podejść) i zapuszcza się w leśną gęstwinę. Po dwóch kwadransach od krzyżówki docieramy pod imponujące Pielgrzymy. Czynią szalenie piękne wrażenie. Zbudowana z granitu karkonoskiego formacja dochodzi do 25 metrów wysokości. Tworzą ją trzy ogromne grupy skalne, wspierane przez kilka niższych. Przed nami finałowe 40 minut podejścia pod Słonecznik. Powoli zmienia się otoczenie, drzewa zastępuje kosodrzewina, a wzrok sięga coraz dalej.
Słonecznik – karkonoska gwiazda
Słonecznik, położony na wysokości 1423 m n.p.m., składa się z kilku silnie spękanych granitowych ostańców. Wznosi się na wysokość 12,5 metra i jest widoczny z prawie z całej Kotliny Jeleniogórskiej. Gdy już nacieszymy oko skałą z bliska, warto odejść kilka susów w stronę zerkającej na nas z uwagą Śnieżki. Spoglądając z tej perspektywy na naszego bohatera dojrzymy, że jeden z filarów Słonecznika (północny) przypomina wykutą w skale postać człowieka. Sudecki przewodnik Tadeusz Steć dostrzegł natomiast tutaj „zakapturzonego mnicha”. Jak łatwo odgadnąć, formacja skalna zawdzięcza swoją zgrabną postać szalenie cierpliwej erozji, która rzeźbiła skały na przestrzeni lat.
Od wschodniej strony, pomiędzy kosodrzewiną, skrywa się ławka z granitowych płyt. Jest ona niewidoczna dla osób przemykających czerwonym szlakiem. A częstokroć pozwala ona skryć się przed hulającym w okolicy wiatrem. Odnajdziecie na niej inskrypcje w języku niemieckim (nazwiska oraz tytuły naukowe), a wieść niesie, że powstała z inicjatywy wrocławskiego oddziału niemieckiego Towarzystwa Karkonoskiego RGV (Riesengebirgsverein) w 1906 roku. W Karkonoszach znajduje się około 150 skałek, jednak to Słonecznik dzierży palmę tej najsympatyczniejszej. A do tego jest niezwykle fotogeniczny. Najbardziej przypadło nam do gustu zimowe oblicze Słonecznika, gdy mróz ściska mocno i tworzy fantazyjną powłokę na skale.
Dalsza wędrówka spod Słonecznika w dużej mierze zależy od nas samych, pory dnia oraz sił, które pozostały w naszych nogach. Wiele osób decyduje się na powrót zielonym szlakiem na Polanę (pamiętajcie o wiosennych ograniczeniach!) lub też obchodzi oba kotły i schodzi przez schronisko Strzecha Akademicka do Samotni i dopiero po wizycie w tym drugim schronisku, powraca do Karpacza.
Legenda związana ze Słonecznikiem
Jeśli wierzyć legendom ,pewnego dnia doszło do scysji pomiędzy Czarnym Diabłem a Duchem Gór, który notabene sam wygląda nieco upiornie i diabolicznie. Jednak w wyniku kłótni, diabeł postanowił zrzucić ogromniastą skałę wprost do Wielkiego Stawu i tym samym spowodować wielkie tsunami, które pogrążyłoby miejscowości w dolinie. Wziął się zatem czort do roboty, wygrzebał stosowną skałę pomiędzy Łabskim Szczytem a Śmielcem (w ten sposób powstały Śnieżne Kotły) i pognał w stronę stawu. I jak na złość dla czorta, rozbrzmiały kościelne dzwony. Diabeł upuścił głaz i sam skamieniał obok niego. Dlatego też czasem Słonecznik określano również Diabelskim Kamieniem.
Materiał powstał we współpracy z Karkonoskim Parkiem Narodowym w ramach realizacji projektu pn. Poprawa stanu łączności ekologicznej w Karkonoskim Parku Narodowym i jego otulinie dofinansowanego ze środków MF EOG (85%) i budżetu państwa (15%)
