Magiczne Highlands
Cóż może być piękniejszego niż góry w Szkocji i szkockie Highlands? Przyznajemy, że sami jesteśmy od nich uzależnieni i jeśli tylko możemy, to wybieramy szkocki kierunek podróży. W krainie nad Wisłą sporo osób, z pasją kolekcjonuje „Koronę Gór Polski”. Jest to zdobycia 28 szczytów. Natomiast w Szkocji sporą popularnością cieszy się dopisywanie do swojej listy kolejnych Munrosów. Czyli szczytów mierzących powyżej 3000 stóp. Przeliczając na naszą miarę, będzie to 914,4 m. Taka wysokość nie czyni na nas, zdobywcach Beskidów i Pienin, większego wrażenia. Przynajmniej do chwili gdy uświadomimy sobie, ze trekking na większość z nich, rozpoczyna się praktycznie z poziomu morza
Przez lata wraz z coraz dokładniejszymi pomiarami, ilość Munrosów zmieniała się. Obecnie, jeśli wierzyć ostatniej aktualizacji Szkockiego Klubu Wysokogórskiego jest ich 282 plus 227 dodatkowych szczytów*, sporo 🙂 A wszystko zaczęło się za sprawą Sir Hugo Munro, współzałożyciela Klubu, który we wrześniu 1891 opublikował pierwszą listę szczytów, znana jako Munro’s Tables. Sam również był wielkim fanem i orędownikiem „kolekcjonowania” spełniających kryteria wierzchołków. Choć niestety, finalnie nie udało mu się stanąć na wszystkich szczytach. Nie pojawił się na dwóch ostatnich, które, o ironio, w roku 1981, w wyniku ponownych pomiarów straciły swój status Munrosów.
Ronald Burn i Inni Śmiałkowie
Pierwszym, który w pełni zasłużył na miano munrosisty jest Ronald Burn, który dokonał tej sztuki w roku 1923. Również i on skompletował wszystkie dodatkowe szczyty jako pierwszy. Obecnie, gdy palma pierwszeństwa została już przyznana, śmiałkowie prześcigają się w różnych rekordach i wyzwaniach. Bez wątpienia, należy wspomnieć o obecnym rekordziście. Stephen Pyke, który w roku 2010 skolekcjonował wszystkie szczyty w oszałamiającym czasie 39dni i 9h!!! wooow! A że same zdobycie wydawało się zbyt trywialne, to do kolejnych szczytów docierał pieszo, na rowerze lub kajakiem. Szanujemy mocno 🙂 Innym wybitym Munrosistą jest Steven Fallon z Edynbrga, który ukończył 13 rund w roku 2006. Zdobywanie wszystkich szczytów otrzymało swoją dedykowane określenie – „Bagging the Munros”. Do dziś, ponad 6000 osób skompletowało swoje listy.
*termin Munro odnosi się do “oddzielnych gór”, podczas gdy niższe szczyty, nie spełniające kryteriów oddzielnych gór, są znane jako tops.
Jednak, mimo swoich skromnych wysokości, góry potrafią mocno przetrzepać skórę śmiałkom. Nieprzewidywalna pogoda w postaci silnego wiatru, mrozu, nagłych opadów śniegu, nawet latem, czy ciężka mgła utrudniająca nawigowanie w terenie sprawia, ze co roku notuje się tutaj ofiary śmiertelne. Swoją drogą, po kilku wizytach w Szkocji zastanawiamy się, czy krwiożercze midges również nie mają na swoim sumieniu kilku turystów. Dlatego sprawdźcie prognozy. Pozostałe systemy klasyfikacji szczytów w Szkocji uwzględniają Corbetts, czyli szczyty od 2500 do 3000 stóp (762-914m), oraz Grahams – od 2000 do 2500 stóp (610-762m).
Aby szczyt mógł być zakwalifikowany do którejś grupy, jego średnica musi wynosić co najmniej 500 stóp (152m). Jeśli z Polską Koroną opornie, bo opornie, jakoś nam poszło, to szkocki diademem wciąż pozostaje u nas mocno szczerbaty. Jednak nie poddajemy się i planujemy kolejne wizyty w szkockiej krainie. A teraz zapraszamy do naszych wpisów:
Szkocja – szlaki przez góry oraz magiczne kraciaste zakątki
Obserwuj nas i bądź z nami na bieżąco!
Drogi Czytelniku,
Mamy nadzieję, że udało Ci się odnaleźć na blogu wszystkie niezbędne informacje i zaplanować swój urlop. Będziemy wdzięczni za skromny napiwek wrzucony do blogowej skarbonki lub wsparcie naszych działań poprzez zakupy w naszym małym górskim sklepie. Dziękujemy serdecznie i do zobaczenia na szlaku 🙂
3 komentarze
Polecam Ben Lomond, dobre widoki! 🙂
akurat rozglądamy się za tanimi lotami do Glasgow na weekend 🙂 Ben Lomond wrzucony do notatnika! Dzięki bardzo 😉
Jakbyście się wybierali dajcie znać, chętnie się dołączymy 🙂